Uwaga!
29 listopada 2016 r. (wtorek) o godz. 16:00 odbędzie się spotkanie ze znanym poetą, laureatem Literackiej Nagrody im. Juliusza Słowackiego – Zbigniewem Milewskim w Filii Młodzieżowego Domu Kultury przy ul. Antoniego E. Odyńca 57 w Warszawie, który opowie o życiu i twórczości Antoniego Edwarda Odyńca. Wszystkich zainteresowanych serdecznie zapraszamy.
Warszawa opisana – Warszawa oczytana
Literaccy patroni ulic Warszawy: Ulica Antoniego Edwarda Odyńca
Organizator:
Związek Literatów Polskich Oddział Warszawski
Dom Literatury, Krakowskie Przedmieście 87/89
www.zlpwarszawa.worldpress.com
Czy wiesz?
Antoni Edward Odyniec Ur 25 stycznia 1804 r. w Giejstunach, zm 15 stycznia 1885 r. w Warszawie. – polski poeta romantyczny i neoklasycystyczny, pamiętnikarz oraz tłumacz. Filareta.
Uczył się w szkole bazyliańskiej przy klasztorze w Borunach. W 1820 rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Wileńskim. Należał do Filaretów, a w 1824 napisał Pieśń Filaretów. Na przełomie lat 1823-1824 był więziony za działalność konspiracyjną. W 1825 wydał swój pierwszy zbiór drobnych utworów.
W latach 1826-1829 przebywał w Warszawie. Należał tam do redakcji „Gazety Warszawskiej”, bywał w salonie Wincentego Krasińskiego. W 1829 wyjechał za granicę i wspólnie z Adamem Mickiewiczem zwiedził Niemcy, Szwajcarię i Włochy, co po latach opisał w Listach z podróży. W 1831 osiadł w Dreźnie, W roku 1837 wrócił do Wilna i rozpoczął redagować Encyklopedię Powszechną (1836 1840) Glücksberga, a następnie przez 20 lat współpracował z „Kurierem Wileńskim”. Od 1866 roku znów mieszkał w Warszawie, gdzie współpracował z „Kroniką Rodzinną”, drukując w niej w latach 1867-1878 Listy z podróży oraz Wspomnienia z przeszłości, opowiadane Deotymie. Został pochowany na warszawskich Powązkach.
Jego najsłynniejsze utwory poetyckie i książki to:
1. Pieśń Filaretów (1824)
2. Branka Litwina (1828) – ballada
3. Felicyta – dramat
4. Barbara Radziwiłłówna – dramat
5. Listy z podróży (1875-1878) – wspomnienia
Słynne powiedzenie Antoniego Edwarda Odyńća
„Świat raz tylko miłość czyni rajem”
Maria Makaruk o Antonim Edwardzie Odyńcu pisała:
„…autor Felicyty (…) uważał się do końca życia za dziedzica romantyzmu, ucznia i następcę wieszcza Adama. Przy tym wszystkie działania artystyczne, które podejmował, były inspirowane myślą Mickiewicza i chęcią kontynuowania jego dzieła, co w praktyce oznaczało popularyzację na gruncie krajowym mesjanizmu III cz. Dziadów. Odyńcowska interpretacja bywała często przykrawana na miarę jego własnych horyzontów myślowych, nie wydaje się jednak, by poeta miał świadomość, jak dalece odbiegał od wzorców wielkiego romantyzm”.
