Rok: 2025

Andrzej Wołosewicz  „Kochać – jak to łatwo powiedzieć…”    Zapewne Piotra Szczepanika z nieśmiertelną piosenką, którą użyłem jako tytułu mego  tekstu pamięta moje pokolenie, czy Roberta Baranowskiego – tego już nie jestem pewien.  Pośpiewajmy jeszcze ze Szczepanikiem: „Kochać – to nie pytać o nic”. Ale my właśnie  chcemy pytać. My to znaczy ja-czytelnik i ja-recenzent. Pytanie, które mnie zawsze nurtuje,  gdy sięgam po literaturę miłosną a dokładniej po poezję (bo w prozie – moim zdaniem – jakoś  z tematem miłości jest łatwiej, pojawia się on najczęściej w szerszej perspektywie a w poezji  krótko, węzłowato, bezpośrednio, bo najdłuższe miłosne wiersze są  – na ogół – krótsze od  najkrótszych choćby opowiadań o miłości) brzmi: po co piszemy o miłości?    Wiem, że pytanie takie brzmi idiotycznie, piszemy, bo miłość jest ważnym uczuciem,  którego pragnienie jest naturalną ludzką potrzebą – ja to wszystko wiem, nie pytam więc o  uczucie samo, lecz o jego literacki wyraz, o dzielenie się nim. I – pytanie drugie: czym  właściwie dzielimy się pisząc o miłości? Raczej radością z tego uczucia niż nim samym. I tu  pojawia się problem tego drugiego ja, mojego ja recenzenckiego: dzielenia się radością (z  uczucia) jest jakoś zrozumiałe i naturalne ale już jakakolwiek próba pokazania miłości samej  (cokolwiek to znaczy) zawsze jest – przynajmniej dla mnie – dla recenzenta wścibstwem, ...